Donderdag 10 juni 1982      

Het is eindelijk zover.
Op het vroege tijdstip van 05:00 Z vertrekt het 306 konvooi bestaande uit een flight MTPU allerhande combi’s, Queen Mary’s met allerlei technische apparatuur en ruim 40 man en een vrouw onder leiding van de baas Joop Bakker richting Hoge Noorden, naar de West-Duitse vliegbasis Jever.

De colonne wordt tot vervelens aan toe bestookt door verschillende rondvliegende “honderdviers”, die allemaal “toevallig” in de buurt zijn. Het konvooi bereikt Jever rond een uur of drie lokale tijd, een voorspoedige reis achter de rug en geen achterblijvers. Blijkt dat het oude spul het toch nog goed doet. Tot ieders verbazing stond er al een RF-104 op het veld, maar dit was per ongeluk. Freek Willekens (Mr. Birdstrike) had weer een vogel gevonden en deze met toch wel enige moeite geraakt, om maar weer een excuus te hebben om op Jever te landen. “Het is mijn favoriete veld” aldus Freek.   

Vrijdag 11 juni

De MFPU is opgesteld, en operationeel inzetbaar in nog geen twee uur tijd, dit tot grote verbazing van de Belgen, die hadden ruim twee dagen nodig om hun frutje op gang te krijgen! De vliegtuigen arriveren op tijd, althans de eerste twee, want nummer drie had al op Volkel problemen, en moest dus even geruild worden. Alle kisten bleken na aankomst op Jever toch unserviceable te zijn, de ene had iets met de radar, de andere een defect aan de neuswielbesturing, en ga zo maar door.

‘s Avonds maakt het detachement van 306 kennis met het plaatselijke bier, een bocht dat schuilgaat onder de naam Jever Pils. Pffft, niet te zuipen. Maar na een biertje of vier a zes (ongeveer twee liter, grote pullen merk je niet veel meer van de bittere smaak die dit bier eigen is, trouwens, na zo’n hoeveelheid smaakt het meeste bier toch hetzelfde.

Diezelfde avond is er een welkomstfeest in een hangaar, en wat daar verder gebeurde valt te lezen hiernaast in het artikel onder de kop “NATO Feeling”

Diep in de nacht worden de verschillende clubs verkend die aangeprezen worden op de omslag van de welkomst map die iedereen kreeg bij aankomst op Jever. Dat werd een duur grapje…

Zaterdag 12 Juni 1982         

De TAM (officieel heet het de Central Region Tactical Air Meet 1982) wordt officieel geopend middels een parade, een generaal en het, hijsen van de vlaggen van de deelnemende naties. De eer om de Nederlandse driekleur te hijsen valt op Koos van de Watering, en hij doet het met veel elan. Haast leek het erop als of we nooit boven kwamen, maar de hijser wist met brute kracht de onwillige vlag toch nog in top te krijgen, opluchting van het detachement.

De openingsceremonie was tevens het startsein voor de aanvang van een klein vliegprogramma met o.a. de Patrouille de France, een helikopter die rolls maakte (jawel) en loopings, een viertje Canadese 104’s en de NF-5 demonstratie.

‘s Avonds weer pils (bah…) en kijken naar de opnames van een live Tv-uitzending van een of ander dom Duits (dubbelop) showprogramma, waarin wat onbekende en minder onbekende artiesten hun liedje mochten zingen, en waar het allemaal uit de hand dreigde te lopen. Gelukkig duurden de opnamen maar drie kwartier, dus viel het allemaal wel mee. Verder werd er veel bier gedronken om die vieze smaak van de Jever Pils maar weg te werken…

Zondag 13 juni 1982  

De meeste mannen leren al een beetje “couleur locale”.

“Moin” zeggen ze hier in Jever, en dat houdt hetzelfde in als “Mogge” bij ons, alleen geldt het daar voor de gehele dag… De meesten van ons gebruiken vandaag om zich alvast voor te bereiden op de komende week, ‘s ochtends zijn er al briefings voor de piloten, die gelukkig niet te lang duren. Daarna gaat eenieder recoveren in het dorp en in de messes. We proberen voor de verandering eens Weizen Bier, da’s bier met een stuk citroen erin. Nou jaaa…

Maandag 14 juni 1982

De eerste vliegdag. Het weer is ronduit gesproken fabeltastisch, clear blue sky en zicht van hier tot China. Wat nadelig uitkomt, want dat houdt ook in dat al die boze groene jongens op de grond je al van verre aan zien komen, vooral met een “oil-burner” als de hondervier of F-4.

‘s Middags worden we vereerd met een werkbezoek van de defensiecommissie van de tweede kamer. Gezellig lunchen, de militairen zuurkool met worst, en de heren Kamerleden een schnitzel met patat.

De heren zijn danig onder de indruk, zowel van het vlieggebeuren als van het weer, want later op de dag ontstaan er van die geniepige buien, kort maar zeer nat.

Een Franse college recce-vlieger zorgt voor paniek op Vlieland, maakt wat paarden aan het schrikken, vliegt de range toren zowat omver en jaagt de stuipen op het lijf van een drietal NF-5 jockeys. “I see nottink” was het commentaar van de verbaasde piloot.

Een nieuwe kreet wordt geboren, “Gorilla” Dat is een gecomprimeerde formatie van zestien vliegtuigen, die allemaal min of meer tegelijkertijd dezelfde kant op gaan.

De detachementsvlagwordt gehesen, de vlaggenmast wordt ingepikt voordat de Fransen de kans krijgen om hun dundoek te hijsen. Na een korte en ernstige plechtigheid wappert de Nederlandse driekleur fier in de wind.

In de mess is er na afloop van de eerste vlieg dag het gebruikelijke napraten over de gebeurtenissen van de dag, onder het genot (nou, genot…) van een biertje, en terloops wordt nog iets ontdekt, namelijk een spul dat Friesengeist heet en erg sterk is. Je moet het eerst in de fik steken om de alcohol een beetje te laten verdampen, het vuur uitmaken en in een keer opdrinken, en dan wel zó, dat je je lippen niet aan het gloeiendhete glas verbrandt.

Dinsdag 13 juni 1982

De tweede dag van het TAM-gebeuren. Er wordt hevig gekankerd over het puntensysteem in het Recce kamp. “Zis is no kompetisjon” zegt Oberst Peeck, chief recce ops, “zerefore it iss gut zat we eliminate ze pointss, ja.”

Ja, dat vonden de vliegers ook heel goed, en de PI’s ook wel, en dit voorstel werd unaniem aangenomen, tot groot chagrijn van enige heren van de Directing Staff. Het zou niet de enige en laatste ruzie zijn op deze TAM, de gemoederen werden zo nu en dan flink hoog opgezweept.

Dit bleek uiteindelijk een goede beslissing, want niemand bekommerde zich nu op het maken van mooie plaatje maar om zo tactisch mogelijk de platen te maken en te escapen. “Bad recce is better than dead recce” werd als argument aangevoerd. Het leverde misschien niet zulke mooie platen op, de video opnamen die het TV team elke dag maakten bij de targets werden des te spectaculairder. Veel gehoord commentaar van de laconieke Engelsman die de opnames insprak was:”…dutch one-o-four, a low 250 feet, smoking, quite fast…”

‘s Avonds pilsje. En een boel nieuwe liedjes geleerd.

Woensdag 14 juni 1982

Wederom is het fantastisch weer. Helaas gebeurt er een fataal ongeluk met een Wild Weasel, en wordt het vliegen ‘s middags opgeschort. Het Canadese feest, gepland voor deze avond, gaat wel door, maar op gepaste wijze, zonder grote muziekband, maar wel met een smerig drankje waarvan je na twee glazen de aardbol voor een schuiftrompet aanziet!

Donderdag 17 juni 1982       

Vandaag gaan minstens 800 man en vijf vrouwen met de boot naar Helgoland. Helemaal te gek, vooral ‘s ochtends om negen uur benedendeks in de disco, en dan nog als het schip lekker ligt te stampen. Dat bleek ook wel, want een heleboel magen waren er niet tegen bestand, en de eigenaars van de laatstgenoemde lichaamsdelen vluchten rap naar boven om eens een lang en luidruchtig gesprek te gaan voeren met Ralph via de op vele plaatsen strategisch geplaatste grote witte telefoons.

De Engelsen gingen die dag helemaal door het lint, aangemoedigd door de herovering van de Falklands. De meeste van hun waren die nacht niet naar bed gegaan en hadden het feest gewoon doorgezet op de boot. Bij aankomst op Helgoland brak de grootste hilariteit los, want wat bleek nou, de haven was veel te klein om de boot te laten aanleggen, dus moest iedereen in een soort van praampje overstappen om aan wal te komen. Het leek net of de boot aan het zinken was, met al die bootjes langszij met menden erin, die het eigenlijk niet zo’n geslaagd idee vonden, en liever hadden willen uitslapen op Jever.

Maar eind goed, al goed, iedereen kwam heelhuids aan wal en de meute verspreidde zich om wat vertier te gaan zoeken op dit stuk rots. Een stukje geschiedenis: de geallieerden hebben in de veertiger jaren hun best gedaan om het eiland te doen zinken, het was toentertijd namelijk een zeer belangrijk steunpunt voor de U-boten van de Duitsers. Een hoop dichtgegroeide bomkraters, stukken gewapend beton en overblijfselen van bunkers zijn nog stille getuigen van al die talloze bombardementen. Nu is het eiland omgetoverd in een grote Taxfree winkel, met goedkope booze en sigaretten, boter, koffie, enz. De meeste bezoekers zijn dan ook dagjesmensen die eventjes goedkoop inkopen doen op het eiland. Fred van Heukelom is deze dag jarig, en dat wordt uiteraard gevierd met champagne.

Voordat we aan de terugtocht beginnen is het weer aardig opgeknapt, dus beginnen we de terugweg met een rustig, zeetje, heel wat beter dan de heenreis.

De Engelsen zijn te bekennen op het dek, maar na enig speurwerk blijkt dat ze zich verschanst hebben in de discotheek benedendeks, in een bijzondere staat van dronkenschap,

Bij aankomt in Wilhelmshaven slagen ze er ook nog in het stuurwiel van de boot te bemachtigen…

Vrijdag 18 juni 1982

Vroeg in de morgen komt er een vertwijfeld telefoontje van de rederij Helgoland, of de heren militairen zo goed willen zijn het stuurwiel terug te geven, anders kan de boot niet varen… __

Er wordt deze dag volop gevlogen, en voor het eerst worden we geïntroduceerd aan het fenomeen dat schuilgaat onder de naam strike-support. Dit houdt in dat vlak vóór een grote attack wave een recce-bak over het target bolt en dan aan de leider van het pakket de last-minute target updates doorgeeft. Dit werkt als een trein (hoewel de Fransen en Belgen er wel wat problemen mee hadden, target gemist of geen contact kunnen krijgen of van dat soort zaken) en de meeste mud-movers en recce-pukes zijn dan ook bere-enthousiast.

‘s Avonds nodigen de Engelsen de andere officieren uit tot een Harvey Wallbanger Party in de zolderkamer van het Officiersheim. Het geheel begint gemoedelijk, met de drank in champagneglazen, die maar niet leegkwamen, want als er een slok van was genomen vulden de rondgaande Engelsen het glas weer in, en wel met een hoeveelheid ongeveer gelijk aan twee slokken! Na twee uur Wallbangen vliegen de glazen je letterlijk om de oren, ligt er 2 centimeter Harvey Wallbanger (Vodka met sinaasappelsap en een scheut Galliano-likeur) op de grond en na een “Dead Ants!” ook nog eens 200 piloten idem dito. Na elf uur weet ik het niet meer, en was iedereen – intentionally left blank –

Zaterdag 19 juni 1982

De dag trekt in een wazige roes voorbij. De stad wordt weer bezichtigd, sommigen gaan naar Wilhelmshaven, omdat er bij aankomst gezegd werd dat je daar beslist niet heen moest gaan omdat het een slechte stad was, veel zeelui en dames van lichte zeden, dus dat trok velen uiteraard wel aan (om er een kijkje te gaan nemen, dus)

Anderen gebruiken de dag om te recoveren en slapen de hele dag. ‘s Avonds weer wat nieuwe spelletjes geleerd en liedjes gezongen.

Zondag 20 juni 1982

Een nieuwe sport wordt hier ontdekt, waterskiën aan een soort van skilift. Hartstikke leuk, en we krijgen dan ook de meest spectaculaire crashes te zien, vooral van Koos van de Watering.

Freek Willekens is vandaag jarig, en geeft een rondje aan de bar. Kassa!

Maandag 21 juni 1982

Nog twee vliegdagen voor de boeg,
het weer houdt zich wonderwel goed, net zoals de Honderdviers.Ze zijn nog alle drie vlieg klaar, zij het met wat kleine klachtjes. Hulde aan de Technische Dienst, ze werken zich uit de naad om het spul vliegende te houden. In de tent van 306 op de lijn is er elke ochtend verse Nederlandse koffie, stukken beter dan dat ersatz spul van de mof. Sorry, Duitsers. En uiteraard is de mobile tap ook meegekomen, want wat is de luchtmacht zonder pilsje na einde dienst, nietwaar? Je proeft toch wel degelijk verschil in kwaliteit tussen ons bier en dat verfoeilijke Jever Pils

Aan het eind van weer een goeie vlieg dag is er op de lijn een Hollandse bar-b-que, met lekker gemarineerde lappen vlees en pils. Helaas niet zo druk bezocht, dus des te meer vlees voor iedereen. De heren Engelsen komen ook even langs, hun BBQ was net uitgegaan, en ze lustten nog best iets anders dan hun zielige worstjes. Iedereen lachte zich een stuip toen die lui op hun knieën aangemarcheerd kwamen. Mooi

Dinsdag 22 juni 1982

De laatste vlieg dag van de TAM
wordt besloten met (alweer) mooi weer, en de laagvliegregels worden met een paar korrels zout genomen. Wat heet, elke dag vliegen we toch niet anders dan 250 feet, 480 knots! Want lager en harder mag niet, dus doen we dat ook niet.

De videotapes worden steeds spectaculairder, de piloten weten waar de teams zich bevinden en zorgen voor een wervelende show.
de recce’s nooit “getapt” worden door de fighters, simpel vanwege het feit dat als we vliegen de fighters alweer lang en breed op Wittmund staan uit te puffen na hun maximale engagements met de attack-gorilla.
Dat plast veel vliegers af, want zo is elk tripje niet anders dan een gewone recce-algemeen. Dus besluit de leiding de TOT’s te comprimeren, zodat ook de recce’s door de CAP’S moeten. Hetgeen resulteert in toch wel hectisch vliegwerk, vooral als sommigen hun TOT’s niet waar kunnen maken

Fighters? Nooit gezien! Er moet nog een hoop gedaan worden aan recce, dat blijkt wel.

Aan het eind van de dag mag iedereen te gast zijn in een ontzettend grote shelter, om daar de wijn van de Fransen op te drinken. Dat is tenminste weer iets anders, maar sommige lui waren zo gewend aan de Jever Pils, dat ze de wijn wegkiepten en toch maar dat gele spul dronken…

Woensdag 23 juni 1982

In het theater van de vliegbasis is er een symposium over de TAM voor al de deelnemende vliegtuigbemanningen, dus hadden MFPU en TD vrijaf. Die tijd benutten ze door met medewerking van twee helikopters van 298 Sqn Soesterberg, wat rondvluchten te maken in de buurt van het veld. Laaiend enthousiast kwamen de mannen terug van hun heli tripje, nu konden ze ook eens zien hoe de omgeving eruitzag vanuit de lucht. Geliefd turning-point was de tele-skibaan van Hooksiel.

‘s Middags is er de grote sluitingsparade, ongeveer gelijk aan de openingsparade, zelfs de erewacht was dezelfde, en deze kon nog steeds niet behoorlijk in de maat blijven lopen.

Dat deden ze pakweg veertig jaar geleden toch wel eventjes beter… Het geheel werd afgesloten door een werkelijk schitterende show van de Red Arrows.

Om zeven uur werd eenieder in de grote hangaar uitgenodigd voor een afscheidsdiner, compleet met hoempa band en (hoe kan het ook anders) Jever Pils.

Enige consternatie ontstond toen Hein Gorris het jack van een Red Arrow ‘zapte’ met een girafje van 306, de Brit was er helemaal niet van gediend, maar hij had gauw in de gaten dat zelfs hij niet de 200 operationele piloten op de TAM imponeerde, dus droop hij maar snel af. Iedereen ging bijtijds naar bed om zich op de tocht huiswaarts voor te bereiden.